ရင်နင့်ဖွယ် ကိုဗစ်ဇာတ်လမ်းတစ်ပုဒ်ရဲ့ ပျော်ရွှင်ဖွယ်အဆုံးသတ်

ကျွန်တော်သည် ကိုဗစ်ကပ်ဘေးကြီးထဲ အဘိုးတစ်ယောက် ပြတင်းပေါက်တွင် ထိုင်၍ လမ်းမကို ငေးနေသည့် အကြောင်းကို ကဗျာစီးရီးများ ရေးသားခဲ့ရာ ပြတင်းပေါက်က အဘိုးအိုကို လူနာတင်ကားဖြင့် လာခေါ်သွားတော့ ထိုကဗျာများကို နိမိတ်ဟု မယူဆခဲ့ပေ။ စားပွဲပေါ်က တစ်လုံးတည်းသော ကြွေပန်းကန်လုံးကို ကျွန်တော်၏ အစ်ကိုက ရေနွေးအိုးဖြင့် တိုက်ချ၍ ကျကွဲသွားသော်မှ ကျနော်သည် နိမိတ်ဟု မယူဆသေးပေ။ ပီပီအီးဝတ်စုံဖြူဝတ်များက အဖေ့ကို အဖျားတိုင်း၊ အောက်ဆီဂျင်တိုင်းပြီး ကားပေါ်တင်ခေါ်သွားသည်။ အဖေနှင့်အတူ အစ်မငယ်လည်း ပါသွားသည်။ အဘိုးအို ဖျားနေခဲ့သည်မှာ တစ်ပတ်နီးပါးရှိပြီ။ သူကတော့ သူ့ကိုယ်သူ ကိုဗစ်မဟုတ်ပါဘူးဟု ခိုင်မာနေသည်။ အဖျား နှစ်ရက်သုံးရက်ကြာတော့ အဘိုးအိုခမျာ ငါးပိထောင်းဘူးကို နမ်းကြည့်သော်လည်း အနံ့မရတော့။ အဘိုးအိုသည် မိုးဖွဲဖွဲတွင် အပြင်သို့ လှစ်ခနဲ ထွက်ထွက်သွားတတ်သည်။ အနေအထိုင် မဆင်ခြင်သောကြောင့် အရင်ကလည်း ခဏခဏ ဖျားတတ်သည်။ သို့သော် ဆေးသောက်လျှင် ပျောက်သွားတတ်သည်သာ။

ယခုအဖျားက ကျလိုက်တက်လိုက်ဖြင့် တာရှည်နေသည်။ အနံ့ပြင်းသည့် ငါးပိထောင်းကိုပင် အနံ့မရဟုဆိုတော့ အစ်မငယ်က သံသယဝင်လာသည်။ ထိုတစ်ည၏ ဖုန်းသံများမှာ သွေးပျက်ချောက်ချားစရာ ကောင်းသည်။ ည ၉ နာရီလောက်ကျ ဆေးရုံက အစ်မငယ်၏ ဖုန်းဝင်လာလေသည်။ ပြတင်းပေါက်က အဘိုးအို ကိုဗစ်ရှိကြောင်း အဖြေထွက်သတဲ့။ အဖေက ပေါ့စတစ်တဲ့။ ထိုစကားလုံးသည် ပတ်ဝန်းကျင်နှင့် ကျနော်တို့ မိသားစုကလေးကို စည်းသားခြားနားလိုက်သည်။ ပိုးသည် မည်သူနှင့် ကပ်ငြိလိုက်ပါလာသည်မသိ။ အင်အားအနည်းဆုံးလူတွင် စပေါ်လာလေပြီ။ ဘာတွေ ဆက်ဖြစ်ဦးမလဲဟူသော အတွေးဖြင့် ကျနော် တစ်ညလုံး အိပ်မပျော်။ စိတ်အစိုင်အခဲသည် ပြိုကွဲပြီးရင်း ပြိုကွဲနေလေသည်။ ကျနော်တို့ တစ်မိသားစုလုံး ရောဂါခြေချုပ်စခန်း ဝင်ရမည်။

ထိုမတိုင်မီတွင် အိမ်ကို လော့ဒေါင်းလာချမည်။ ရဲစည်း မဖြတ်ကျော်ရဟူသော တိပ်ကြိုးဝါကြီး လာချည်လိမ့်မည်။ ကျနော်တို့ လူးလွန့်နိုင်သမျှမှာ ပေအစိတ် ပေလေးဆယ် မြေကွက်အကျယ်ကလေးက ခွင့်ပြုသလောက်သာ ဖြစ်သည်။ အဖေကရော ပြန်လာနိုင်ဦးပါ့မလား။ မိသားစု တကွဲတပြားနှင့် မပွန်းမပဲ့ စုံစုံညီညီမှ ပြန်ဆုံနိုင်ပါဦးမလား။ အဖေက ပန်းနာရင်ကျပ် အဆုတ်ရောဂါအခံရှိသည်။ အသက်လည်း ကြီးလှပြီ။ ကိုဗစ်ကို တွန်းလှန်နိုင်ပါ့မလား။ ကျနော်တို့ညီအစ်ကိုနှင့် အစ်မကြီးကလည်း ဆီးချို၊ သွေးတိုး ရောဂါအခံများ ရှိကြသည်။ ကျနော်တို့ ပေါ့စတစ်ဖြစ်လာခဲ့ရင်ကော ခံနိုင်ရည်ရှိကြပါ့မလား။ ကျနော်တို့မိသားစုလေး မပွန်းမပဲ့ ပြန်ဆုံကြမှာပါနောလို့ အစ်မကြီးကို အားကိုးတကြီးမေးတော့ ဆုံရမှာပေါ့ ဘာမှမဖြစ်ဘူးဟု အားပေးသည်။ သို့နှင့်တိုင် ကျနော်သည် ဘာကိုမှ ယုံကြည်လို့မရနိုင်ဘဲ ဖြစ်နေသည်။ ကျနော်တို့ ဘယ်လိုမကောင်းမှုတွေများ ကျူးလွန်ခဲ့လို့လဲဟု ကံကြမ္မာကို ထပ်ဖန်တလဲလဲ မေးခွန်းထုတ်နေမိသည်။

သူစိမ်းသူကျက်၊ လူဆိုးလူကောင်းမရွေး ထိတွေ့မိသူမှန်သမျှကို ကူးစက်တတ်သည့် ဗိုင်းရပ်စ်၏ သဘာဝကို ကျွန်တော် မေ့နေသည်။ ကျွန်တော်က စာရေးသည်၊ ဘာသာပြန်သည်၊ အရင်က အယ်ဒီတာလုပ်ခဲ့သည်။ ထိုက်တန်သည့် စာမူခ၊ လစာကိုသာ စားရသည်။ ကျနော့်အစ်ကိုက မုန့်လုပ်သည်။ တန်ရာတန်ကြေး ရောင်းချသည့် အမြတ်ကိုသာ ရသည်။ အစ်မကြီးက ဆေးဆိုင်ဖွင့်သည်။ သူလိုငါလို တန်ရာတန်ကြေး အမြတ်ကိုသာ တင်ရောင်းခဲ့သည်။ အစ်မငယ်က ဆေးဝါးစက်ရုံတွင် လုပ်သည်။ အစိုးရကပေးသည့် လစာမှအပ တခြားလာဘ်လာဘကို မရမယူခဲ့။ ကျွန်တော်သည် ထီမထိုး ကံကြမ္မာကို မယုံမပုံခဲ့လင့်ကစား၊ မှန်ကန်သော အသက်မွေးမှု သမ္မာအာဇီဝကြောင့် အတုံ့အလှည့် မျက်နှာသာပေးမှု အထူးအခွင့်အရေးကို မျှော်လင့်နေခဲ့ပုံရပါသည်။ ကျနော်တို့၏ လုပ်ရပ်များတွင် တစ်စုံတစ်ရာ အာမခံချက်ရှိလိမ့်မည်ဟု ထင်မြင်မျှော်လင့်နေခဲ့သည်။ ကောင်းသည်ဖြစ်စေ၊ ဆိုးသည်ဖြစ်စေ၊ ယုတ်ညံ့သည်ဖြစ်စေ၊ မွန်မြတ်သည်ဖြစ်စေ ကျွန်တော်တို့၏ လုပ်ရပ်များတွင် လတ်တလောအကျိုးရလဒ်များသာ ရှိပြီး ပလပ်ချမ်းသာခွင့်ဟူသော အာမခံချက်တော့ ရှိမနေပါပေ။ နင့်တစ်ခါလွှတ်၊ ငါ့ ဆယ်ခါလွှတ်သည် မဖြစ်နိုင်ပေ။ သူတောင်းစားတစ်ယောက်၏ ခွက်ထဲသို့ ၂၀၀ တန်တစ်ရွက် ထည့်ပေးလိုက်လျှင် သူတောင်းစားသည် ၂၀၀ တန် တစ်ခုခုကို ဝယ်ယူနိုင်ခြင်းတည်းဟူသော လတ်တလောရလဒ်က လွဲ၍ အခြားတစ်ပါးသော မျက်နှာသာပေးခံရမှုသည် မရှိနိုင်ပေ။

မနက်ရောက်တော့ ပြတင်းပေါက်က အဘိုးအိုကို ရန်ကုန် လှည်းကူးမြို့ရှိ ဖောင်ကြီးကုသရေးစင်တာသို့ ခေါ်ဆောင်သွားကြသည်။ ပြုစုဖို့လိုက်သွားသော အစ်မငယ်သည် ဆေးရုံကြီးမှ သံသယလူနာများထားသည့် အခန်းထဲတွင် တဝဲလည်လည်ဖြစ် ကျန်နေရစ်ခဲ့သည်။ ကျနော်တို့က အိမ်ထဲတွင် ပိတ်မိနေသည်။ ခြံအပြင်မျှ ထွက်ခွင့်မရတော့။ အဘိုးအိုနှင့် အဆက်အသွယ်မရ၊ အစ်မငယ်က လူနာဆောင်ထဲတွင် ပိတ်မိနေသည်။ အဘိုးအိုက အဖေတော့ ပြန်လာနိုင်တော့မယ် မထင်ဘူးဟု ပြောသွားသည်ဟု ဆိုပါသည်။ အဖေ့ဆီ လိုက်မသွားနိုင်တော့ လူနာဆောင်ထဲ ပိတ်မိနေသည့် အစ်မငယ်ကို ပြန်ထုတ်ဖို့ အလျင် ကြိုးစားကြရ၏။ အိမ်ရှေ့ခြံတံခါးမှာ တဒုန်းဒုန်းတဒိုင်းဒိုင်း အသံများကို ကြားရသည်။

ရဲစည်း မဖြတ်ကျော်ရဟူသော ကြိုးဝါကြီး လာတားနေကြခြင်းပင်ဖြစ်သည်။ ဖုန်းထဲမှာ မောဟိုက်နေသည့် အဖေ့အသံကို ကြားရသည်။ ငါ အိတ်တွေ မသယ်နိုင်ဘူးဟတဲ့။ အဖေသည် ကျနော်တို့ကို ပြောနေခြင်းမဟုတ်။ ဖုန်းဖွင့်လျက်သားနှင့် လူနာတင်ကားပေါ်က ဆင်းနေခြင်းဖြစ်နိုင်ပါသည်။ တစ်လျှောက်လုံး သားသမီးများ၏ အပြုစုဖြင့် နေထိုင်လာခဲ့သော ပြတင်းပေါက်က အဘိုးအိုသည် ယခု အရာရာကို တစ်ယောက်တည်း မိမိဘာသာ လုပ်ဆောင်ရတော့မည်။ ခြေတုန်လက်တုန်ဖြင့် မောလည်းမောတတ်သော အဘိုးအိုအဖို့ ရင်ဆိုင်ရမည့် လောကဓံတရားသည် ဝန်နှင့်အား မမျှအောင် ကြီးလွန်းနေသည်။ အဖေ ပြန်လာနိုင်မယ် မထင်တော့ဘူးတဲ့။ ကျနော်တို့ ကိုယ်စီ မျက်ရည်များ စို့လျက်ကပင် တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် အားပေးနေကြသည်။ ဒီရောဂါဖြစ်ရင် ဒီလမ်းကို သွားကြရမှာ ကျနော်တို့ အဖေ့ကို စွန့်ပစ်တာမဟုတ်ဘူးဟု လိပ်ပြာမသန့်စိတ်ကို ငြင်းဆန်ခုခံနေကြသည်။

ဘေးအိမ်က ရပ်ကွက်လူကြီး၏ အကူအညီ၊ လွှတ်တော်အမတ်၏ ဖေးမမှုဖြင့် အစ်မငယ်ကို သံသယလူနာဆောင်ထဲမှ လူနာတင်ကားဖြင့် ပြန်ထုတ်လာနိုင်တော့ အမေမှလွဲ၍ မိသားစုလေး လူစုံတက်စုံ ပြန်လည်ပေါင်းစည်းနိုင်သည်ကိုပင် အဆိုးထဲမှ အကောင်းအဖြစ် ဝမ်းသာနေကြရသေးသည်။ ကျနော်တို့ တစ်စုတစ်စည်းတည်း ရင်ဆိုင်လိုသည်။ ကွေကွင်းဖို့ အကြောင်းဖန်လာတော့မှ ကျနော်တို့သည် တစ်ယောက်နှင့် တစ်ယောက် နီးနိုင်သမျှ နီးကပ်လိုနေကြသည်။ ကျနော်တို့သည် ပေါ့စတစ်လား၊ နက်ဂတစ်လားမသိ၊ ရောဂါလက္ခဏာလည်း ပြမလာသေးသောကြောင့် ကိုဗစ်၏ ကာယိကဝေဒနာကို မခံစားရသေးသော်လည်း ကွေကွင်းခြင်း၊ ဖယ်ကြဉ်ခြင်းတည်းဟူသော စေတသိကဝေဒနာများကိုကား စူးစူးနစ်နစ် ခံစားနေကြရပြီဖြစ်သည်။ တချို့လူတွေ ကိုဗစ်ရောဂါလက္ခဏာများကို ခံစားနေကြရသော်လည်း ဘာ့ကြောင့် ဖုံးကွယ်ထားသည်၊ ကြိတ်၍ ကုစားနေရသည်ကို နားလည်စာနာနိုင်သလို ရှိလာသည်။ အထီးကျန်မှုဒဏ်၊ လူ့အဖွဲ့အစည်း လူ့အသိုင်းအဝိုင်းမှ ကြဉ်ပသည့်ဒဏ်ကို မခံနိုင်သောကြောင့် ဖြစ်တန်ရာပါသည်။

ပထမ မိသားစုထဲတွင် ခွဲခြားကြဉ်ဖယ်ခံရသည်။ နောက်တော့ ပတ်ဝန်းကျင်တွင် ဖယ်ကြဉ်ခံရသည်။ သာမန်အချိန်တွင် ပုဂ္ဂလဝိသေသဂုဏ်ရည်ကို ထူထောင်ခြားနားလိုခဲ့သော လူသည် ကူးစက်ရောဂါဖြစ်ပွားနေပြီး ခွာကြဉ်မှုများ မင်းမူနေချိန်တွင်မူ အဖွဲ့အစည်းအသိုက်အဝန်းနှင့် စည်းနှောင်ထားသော သူလိုကိုယ်လိုလူတစ်ယောက်အဖြစ်ကို တောင့်တလာသည်။ သူတော်စင် မာသာထရီဇာကတော့ အထီးကျန်မှုဟာ အဆိုးတကာ့အဆိုးဆုံး ဆင်းရဲမွဲတေမှုဟု ပြောခဲ့သည်။ မိမိ၏ ခန္ဓာကိုယ်ကို မထိရဲမကိုင်ရဲ သေလျှင်ပင် အထီးကျန်ရသော အဖြစ်ဆိုးကို မည်သူသည် ရင်ဆိုင်ချင်ပါအံ့နည်း။ သို့ရာတွင် ကမ္ဘာပျက်နေ ဆူပွက်နေမှ မျက်ဖြူဆိုက်လေ ဆရာကြိုက်လေဆိုသော လူစားမျိုးလည်း အမှန်တကယ်ရှိနေပါသည်။

ထိုလူစားမျိုးသည် လိပ်ပြာမသန့်စရာ ဖောက်ပြန်မှုတစ်ခုခုကို ကျူးလွန်ထားပြီး သာမန်အချိန်တွင် လူထဲသူထဲတွင် မျက်နှာမပြဝံ့သည့် လူစားမျိုးပင်ဖြစ်သည်။ ကပ်ဘေးလို အန္တရာယ်ခြိမ်းခြောက်မှုတစ်ခုခုအောက်တွင်တော့ လူတွေက သူ့အကြောင်းကို မေ့ထားကြ၍ သူသည်လည်း သာမန်လူတစ်ယောက်လို နေထိုင်ခွင့်ကိုရသည်။ ပြင်သစ်စာရေးဆရာကြီး အဲလ်ဘတ်ကမူး (Albert Camus) ၏ ပလိပ် (The Plague) ဝတ္ထုထဲက (Cottard) ကော့တက်စ်လို စိတ်ထားမျိုးဖြစ်သည်။ ကော့တက်စ်သည် သာမန်အချိန်တွင် အခန်းအောင်းနေ၍ အပြင်ထွက်လျှင်လည်း ကျီးလန့်စာစားဖြစ်နေတတ်သော်လည်း အိုးရန်မြို့ပေါ် ပလိပ်ကပ်ဘေးကြီး ကျရောက်နေချိန်တွင်မူ ဥပဒေ၏ အာဏာစက်လည်း လျော့ရဲသွားသည်က တစ်ကြောင်း၊ လူတို့၏ တစ်ဦးကို တစ်ဦး စပ်စုမှုသည်လည်း မှိန်ဖျော့သွားသည်လည်းတစ်ကြောင်းကြောင့် ကော့တက်စ်သည် သူသည် ကပ်ဘေးကြီးကို မပြီးစေချင်။

ဖေ့စ်ဘုတ်ပေါ်တွင်မူ အိုမင်းမစွမ်းသည့် ဖခင်ကြီး ကိုဗစ်ကူးစက်ခံလိုက်ရတော့ ဖခင်ကြီးကို တစ်ယောက်တည်းမလွှတ်လိုသည့် သားက ကိုယ်တိုင်ကူးစက်မခံရသော်လည်း လက်မှတ်ထိုးပြီး ဖခင်ကြီးနှင့် လိုက်သွားသည့်အကြောင်းကို ဖတ်ရသည်။ ပြတင်းပေါက်က အဘိုးအိုကို စောင့်ကြည့်ကုသပေးနေသည့် ဆရာဝန်က ဖုန်းဆက်လာသည်။ အဘိုးအိုက အရမ်းအားငယ်နေတယ်၊ အိမ်သားထဲက တစ်ယောက်ယောက် ပေါ့စတစ်ပေါ်တာနဲ့ သူ့ကို ဆက်သွယ်ပြီး အမြန်ဆုံးလိုက်လာခဲ့ပါတဲ့။ ထိုစကားသည် ပိတ်လှောင်အကျဉ်းကျနေသည့် အိမ်ထဲမှ ထွက်သွားသည့်အခါ ကြားခံအကျိုးဆောင်ပေးသူများမှတစ်ဆင့် ဖောင်ကြီးဆရာဝန်က လိုက်လာဖို့ ခေါ်သည်ဟု ဖြစ်သွားသည်။ အဖေ့ကို ပြုစုနေသည့် အစ်မငယ်က သူကိုယ်တိုင် ပေါ့စတစ်လား နက်ဂတစ်လား မသေချာသေးသော်လည်း အကူးခံကာ အဖေ့ကို လိုက်ပြုစုဖို့ ပြင်သည်။ မိသားစု၏ ဆန္ဒမှာ ပြတင်းပေါက်က အဘိုးအို တိမ်းပါးသွားခဲ့ဦးတော့ သားသမီးတစ်ယောက်ယောက်၏ လက်ထဲတွင် နွေးထွေးနှစ်သိမ့်မှုကို ရသွားစေချင်သည်။ အထီးမကျန်စေလို။ ကျနော်တို့သည် ကိုဗစ်ကာကွယ်ရေးဥပဒေကို မစဉ်းစားမိကြ။

တစ်ယောက်တည်း အားငယ်နေမည့် အဖေ့မျက်နှာကိုသာ မြင်နေကြသည်။ လော့ဒေါင်းချထားသည့် အိမ်ထဲမှ လူတစ်ယောက် အပြင်ထွက်ခြင်းမှာ ကိုဗစ်ကာကွယ်ရေးဥပဒေနှင့် ငြိစွန်းနေပါသည်။ သို့နှင့်တိုင် အစ်မငယ်သည် လူနာတင်ကားနှင့် လိုက်သွားသည်။ ကျနော်တို့သည် အနည်းဆုံးတော့ ပြတင်းပေါက်က အဘိုးအိုသည် သားသမီးတစ်ယောက်နှင့် ပေါင်းစည်းနိုင်ပြီဟု စိတ်အေးနေကြသည်။ သို့ရာတွင် အစ်မငယ်သည် အဆောင်ဝမှသာ လှည့်ပြန်လာခဲ့ရပါသည်။ ပေါ့စတစ်မဟုတ်လျှင် လက်မှတ်ထိုး၍လည်း လိုက်လာခွင့်မရှိ၊ ဘယ်သူက လွှတ်လိုက်တာလဲ တရားစွဲမည်ဟုပင် ဆရာဝန်က ဒေါသတကြီး အော်ဟစ်သည်ဟု ဆိုပါသည်။ ဤနေရာတွင် ကူးစက်ရောဂါ၏ သဘာဝအရ ကျန်းမာရေးဝန်ထမ်းများအနေဖြင့် မပြန့်ပွားရေးဟူသော လက်တွေ့ကျသော မူအပေါ်တွင်သာ အခြေစိုက်ထားရသောကြောင့် တစ်ဦးချင်း တစ်မိသားစုချင်း၏ ခံစားချက်များကို ထည့်သွင်းစဉ်းစားနိုင်ခြင်းမရှိပါ။ သူတို့အနေဖြင့် လူတစ်ယောက်အကူးခံရလျှင် ထိုတစ်ယောက်တည်းကိုသာ ရင်း၍ နောက်တစ်ယောက်ကို မကူးစက်ရေးက အဓိကဖြစ်ပါသည်။ ထိုခံစားချက်ကြောင့်ပင်လျှင် ပြတင်းပေါက်က အဘိုးအို ကိုဗစ်ကူးစက်ခံနေရကြောင်း သံသယဝင်စရာအကြောင်းများ ရှိလာသော်မှ ကျနော်တို့သည် သူ့ကို ကင်းကင်းကွာကွာ မနေနိုင်ကြ။ ကူးလိုက ကူးစေတော့ဟူသော သဘောထားဖြင့် ပြုစုကြသည်။

ကူးစက်ရောဂါသည် မိသားစုထဲတွင်ပင်လျှင် အသေးဆုံးယူနစ် တစ်သီးပုဂ္ဂလတစ်ဦးချင်းအထိ လိုက်လံခြားနား စည်းသားနေသော်လည်း စိမ်းကားကင်းကွာရန် လိုအပ်ချက်သည် ခံစားချက်ကို မလွှမ်းမိုးနိုင်သေးပေ။ ကျနော်တို့သည် ကိုဗစ်တည်းဟူသော ကာယိကဝေဒနာကို မခံစားရသေးသော်လည်း ကွေကွင်းခြင်း၊ ကြဉ်ပခံရခြင်း၊ မတတ်သာ၍ ပေယျာလကန်သဘောထားရခြင်းတည်းဟူသော စေတသိကဝေဒနာများကိုကား တနင့်တပိုးကြီး ခံစားခဲ့ကြရပြီဖြစ်သည်။ ရင်နင့်စရာ ဇာတ်လမ်း tragedy တစ်ပုဒ်တွင် ပျော်ရွှင်ဖွယ်ဇာတ်သိမ်းရှိနိုင်ပါ့မလား။ အံ့သြစရာတော့ ကောင်းပါသည်။ မျက်ရည်နှင့် ငိုကြွေးသံများကြားထဲတွင် ပျော်ရွှင်မှုသည် ပုံစံတစ်မျိုးဖြင့် ထွေးရောယှက်တင်ရှိနေခဲ့သည်။ ပြတင်းပေါက်က အဘိုးအိုကို ဖောင်ကြီးခေါ်သွားကြတော့ ဆေးရုံကြီး သံသယလူနာဆောင်ထဲ ပိတ်မိနေသည့် အစ်မငယ်ကို လော့ဒေါင်းပိတ်မိနေသည့် အိမ်ထဲမှ ကျနော်တို့က အဆက်အသွယ်အသိုင်းအဝိုင်းများဖြင့် အပြင်ထုတ်ဖို့ ကြိုးစားခဲ့ရာ သူထွက်လာနိုင်ပြီး မိသားစုနှင့် ပေါင်းစည်းလာနိုင်တော့ ကျနော်တို့ ပျော်ခဲ့ရသည်။ အဘိုးအိုကို တာဝန်ယူကုသနေသည့် ဆရာဝန်က ဖုန်းဆက်လာတော့ အနည်းဆုံးတော့ အဖေသည် စောင့်ရှောက်မှုကို ရနေပြီဟု ကျနော်တို့ ပျော်ခဲ့ရသည်။ ကျနော်တို့ ပေါ့စတစ်ဖြစ်လျှင် ပြတင်းပေါက်က အဘိုးအိုနှင့် သွားရောက်ပေါင်းစည်း၍ သူ့ကို ပြုစုနိုင်မည်။ ပေါ့စတစ်ဖြစ်ခြင်းတွင် မျှော်လင့်ချက်ရှိနေသည်။ ရင်နင့်စရာဇာတ်လမ်းတစ်ပုဒ်ထဲတွင်ပင် မျက်ရည်စများနှင့် ငိုသံများကြား မျှော်လင့်ချက်သည် သူ့နည်းသူဟန်ဖြင့် လင်းလက်နေခဲ့ပါသည်။

အစ်မငယ်သည် ပေါ့စတစ်မဟုတ်ပါဘဲ ဖောင်ကြီးလူနာဆောင်အဝအထိ ရောက်သွားသောကြောင့် ကျန်းမာရေးအာဏာပိုင်များနှင့် မြို့နယ်အုပ်ချုပ်ရေးအာဏာပိုင်များကြား အငြင်းပွားကုန်ကြသည်။ အကျိုးဆက်မှာ အစ်မငယ်ပြန်ရောက်လာပြီးပြီးချင်းပင် အိမ်ကို ရဲစည်းကြိုးဝါကြီးအပြင် အပြင်မှ သော့ခတ်လိုက်ကြခြင်းပင်ဖြစ်သည်။ သို့နှင့်တိုင် ပတ်ဝန်းကျင်သည် ကျနော်တို့မိသားစုအပေါ် တတ်နိုင်သမျှ ကောင်းကြရှာပါသည်။ လိုအပ်သမျှကို သူတို့ အိတ်စိုက်၍ ဝယ်ပေးကြသည်။ ကျနော်သည် နံနက်အိပ်ရာက နိုးလာတော့ လှောင်ပိတ်ထားသည့် အိမ်ထဲမှာပါလား၊ ကပ်ဘေးသင့်နေတဲ့ မိသားစုပါလားဟူသော အသိဖြင့် ကြေကွဲဆို့နစ်သွားသည်။ ရောဂါခြေချုပ်စခန်းသည် မည်သို့ရှိမည်နည်း။ ကျနော်တို့ မိသားစုကလေး တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် မမြင်နိုင်လောက်အောင် ကွဲကွာသွားကြမှာလား။ အစ်မငယ်ကတော့ လူဆိုတာ သေတစ်နေ့ မွေးတစ်နေ့၊ အဆုံးထိ တွေးထား၊ အသက်တစ်ချောင်းအဖို့ သေတာအပြင် ဘာမှမဖြစ်နိုင်ဟု အားပေးပါသည်။ ကျနော့တွင် သွေးတိုးရှိနေပြီဟု ဆရာဝန်က ပြောတုန်းက တစ်ကြိမ်၊ ဆီးချိုနေပြီဟု သတိပေးတုန်းက တစ်ကြိမ်၊ သေခြင်းတရား၏ အသံကို ကျယ်ကျယ်လောင်လောင် ကြားလာမိသည်။ တကယ်တော့လည်း ကျနော်သည် သေခြင်းတရားကို မေ့ထားရလောက်အောင် ကျန်းမာရေး ဒေါင်ဒေါင်မြည်သူတစ်ယောက်တော့ မဟုတ်ပါ။

အမြဲတမ်း သတိဆွဲပြီး တောင့်တောင့်ကြီး နားစွင့်နေသည်မဟုတ်လျှင်သော်မှ ကျနော့်အသက်အရွယ်သည် သေခြင်းတရားကို ကိုယ်နှင့်မဆိုင်သလို သဘောထားရလောက်အောင် အလှမ်းဝေးလှသည်တော့ မဟုတ်ပါ။ အထူးသဖြင့် ယခုလို ကူးစက်လွယ်သည့် ကပ်ရောဂါဘေးကြီးထဲတွင် သေခြင်းတရားကိုလည်း ရာခိုင်နှုန်းအတန်အသင့်ရှိသော ဖြစ်နိုင်ခြေတစ်ခုအနေနှင့် မဖြစ်မနေ ထည့်သွင်းစဉ်းစားရတော့မည်ဖြစ်ပါသည်။ သေခြင်းတရားက အထည်ကိုယ်ဒြပ် အထင်အရှားပြနေသော ကာလပင်ဖြစ်ပါသည်။ ကျနော်၏ အစ်ကိုကမူ ကြောက်ကြောက် မကြောက်မကြောက် အချိန်တန်လျှင် သေရမဲ့အတူတူ ဘာလို့ ကြောက်နေဦးမှာလဲ။ လူပီပီ အသက်ရှင်ခဲ့တယ်။ အာရုံပြုစရာ ကောင်းမှုကလေးတွေ အထိုက်အလျောက်ရှိခဲ့တယ်ဆိုရင်ပဲ တော်ပြီပေါ့တဲ့။ နိုင်ငံတော်အတိုင်ပင်ခံပုဂ္ဂိုလ်ကတော့ အတွင်းအင်အားဟု ခေါ်ဝေါ်သုံးနှုန်းပါသည်။ စိတ်ဓာတ်ရေးရာ ပိုင်းဖြတ်ထားမှုကို ဆိုလိုဟန်တူပါသည်။ နှစ်ရက်သုံးရက်ကြာတော့ ပြတင်းပေါက်က အဘိုးအိုသည် ဆေးရုံက သူလိုကိုယ်လို အထီးကျန်သူများနှင့် ရောနှောသွား၍ သူ့ကို စောင့်ရှောက်ပေးမည့် လူငယ်ပေါ့စတစ်များ၏ ကူညီဖေးမမှုလည်း ရသွားသောကြောင့် အရှိတရားကို မျက်မှောက်ပြုလာနိုင်ပုံရပါသည်။ သူ့အာရုံကို ပြန်လည်စုစည်းလာနိုင်သည်။ သူသည် အတွင်းအင်အားကို ညှစ်ထုတ်၍ ခုခံဖြတ်ကျော်နေလေပြီ။

ဖိုက်တင်း….

ပျော်ပွဲစား ထွက်သလို သဘောထား၊ အနားယူပြီး ပြန်လာခဲ့……….

အားလုံး ကျန်းကျန်းမာမာနဲ့ ပြန်လာနိုင်ပါစေ…………

ဖြောင်း…..ဖြောင်း………ဖြောင်း……….ဖြောင်း

ကျနော်တို့ လူနာတင်ကားသို့ သွားရာ လမ်းကလေးတစ်ဖက်တစ်ချက်မှ အိမ်နီးချင်းများက လက်ခုပ်လက်ဝါးတီး၍ အားပေးနေကြသည်။ ကျနော်တို့ ရောဂါခြေချုပ်စခန်းသို့ သွားတော့မည်။ လှိုင်တက္ကသိုလ်ထဲက မေခဆောင်တွင် ကျူဝင်ရမည်ဟု ဆိုပါသည်။ ကျနော် ရင်ခုန်ခဲ့ဖူးသည့် တောအုပ်စိမ်းစိမ်းကလေး။ ဆယ်တန်းအောင်ပြီးစ လသာညများတွင် ခုန်နေသော ရင်ဖြင့် တေးသီရန် အဆောင်ရှေ့သို့ အပြေးတစ်ပိုင်း လှမ်းခဲ့သော လူငယ်လေးသည် ယခု သံသယလူနာတစ်ယောက်အနေနှင့် ရောဂါခြေချုပ်စောင့်ကြည့်ကာလကို ဖြတ်သန်းရန် မေခဆောင်သို့ လူနာတင်ကားဖြင့် လာနေပြီ။ သူ့တွင် နှုတ်ခမ်းမွေး မုတ်ဆိတ်မွေးများ ပါလာသည်။ သွေးတိုးနှင့် ဆီးချိုရောဂါများလည်း ပါလာသည်။ ပေါ့စတစ်ဖြစ်တော့ရော အဖေ့ကို ပြုစုခွင့်ရတာပေါ့ဟူသော အာခံဖီဆန်မှုလည်း ပါလာသည်။

ဘယ်အချိန်က နောက်ဆုံး လူနေခဲ့သလဲဆိုသည်ကို မှန်းဆရန် ခက်ခဲပါသည်။ မသုံးတော့သည့် သံချေးအထပ်ထပ် သံဘာဂျာတံးခါးသည် မသုံးတော့သည့် ဂိုဒေါင်လိုလို အဆောက်အအုံတစ်ခုကို စင်္ကြံလမ်းတစ်ခုနှင့် ဆက်သွယ်ထားသည်။ စင်္ကြံလမ်းကို နောက်ဆုံး ဘယ်အချိန်က ဘယ်သူလျှောက်ခဲ့သလဲ မသိနိုင်တော့။ စင်္ကြံလမ်းပေါ်တွင် နောက်မှီကျိုးပြတ်နေသည့် ပလတ်စတစ်ကုလားထိုင်တစ်လုံးကို တွေ့ရသည်။ အိုမင်းခြင်း၊ ဆွေးမြည့်ခြင်း၊ အသုံးမဝင်တော့ခြင်း၊ စွန့်ပစ်ခြင်းဟူသော နိမိတ်ပုံများဖြင့် အတိပြီးနေသည်။ သံဘာဂျာတံခါးကို အသေပိတ်လိုက်သည့်နေ့က စင်္ကြံလမ်းပေါ်တွင် လူတချို့ နောက်ဆုံးအကြိမ် ကူးလူးနေခဲ့ကြလိမ့်မည်။ တစ်ယောက်ယောက်သည် ပလတ်စတစ်ခုံပေါ်တွင် ထိုင်မည်။ ဖြောင်းခနဲ့ နောက်မှီ ကျိုးသွားတော့ ထိုတစ်ယောက် ခြေကားရား လက်ကားရားနှင့် ရယ်သံများလည်း သောသောညံသွားမည်။ မသုံးတော့တာတွေရဲ့ ရှုမျှော်ခင်းအခင်းအကျင်းကို မသုံးတော့သည့် သံတံခါးနောက်က ငေးကြည့်နေသည့် ခြေချုပ်မိကဗျာဆရာ၊ တစ်ခါက စာအုပ်ဆိုင်က အရောင်းစာရေးမလေးက ကဗျာကို ဘယ်သူမှ မဖတ်ကြတော့ဘူး၊ ကဗျာရေးတယ်ဆိုတာလည်း ခေတ်မရှိတော့ဘူးဟု ပြောဖူးသလို၊ ငါဟာလည်း မသုံးတော့တဲ့ စွန့်ပစ်ခံ လူတစ်ယောက်ပဲလား။

ရေအိမ်၊ ရေချိုးခန်းများကို လေးယောက်တစ်လုံး ငါးယောက်တစ်လုံး မျှသုံးရသောကြောင့် ပေါ့စတစ် နက်ဂတစ် ရောထွေးနေသည့် အခြေအနေတွင် ကူးနိုင်ခြေရှိသော်လည်း လူအယောက် တစ်ရာကျော်ခန့်ကို နေ့စဉ် ထမင်းသုံးနပ်ကျွေးရုံမက လက်ဖက်ရည်ပင် တိုက်သောကြောင့် ဆင်းရဲသော နိုင်ငံတစ်ခုအနေနှင့် အစိုးရသည် တတ်နိုင်သမျှတော့ ဖြည့်ဆည်းပေးနေသည်ဖြစ်ရာ ကျနော်သည် နိုင်ငံသားအခွင့်အရေးကို ပထမဆုံးအကြိမ် ကိုယ်တိုင်ကိုယ်ကျ ခံစားနေရသည်ဟုတော့ ပြောလိုပါသည်။ စားလိုက်အိပ်လိုက် အလယ်လျှောက်လမ်းတွင် ခေါက်တုံ့ခေါက်ပြန် စင်္ကြံလျှောက်လိုက်ဖြင့် သုံးရက်မြောက်နေ့ကျတော့ ကျနော်တို့ကို နှာခေါင်းတို့ဖတ်စစ်ပါသည်။ ကိုရီးယားမှ test kit များဖြင့် စစ်သောကြောင့် မိနစ်ပိုင်းအတွင်း အဖြေထွက်ပါသည်။ အစ်ကို့အလှည့်အပြီး ၁၅ မိနစ်လောက်ကြာတော့ သူနာပြုဆရာမလေးက ပျာယီးပျာယာဖြင့် ထွက်လာပြီး ဦးသန်းမြင့်လွင်ကို ခွဲထားပါဟု စေတနာ့ဝန်ထမ်း အမျိုးသမီးကို လှမ်းပြောလိုက်တော့ ကျနော် တုန်လှုပ်သွားသည်။ ဂရုစိုက်လွန်းသော အစ်ကိုတွင် ပေါ့စတစ်ပေါ်နေပြီလား။ ထိုနေ့က အစ်ကိုသည် နည်းနည်းဖျားနေသောကြောင့် သူ့ကိုယ်သူလည်း စိတ်မချဖြစ်နေခဲ့သည်။ ဖျားလျှင် နာလျှင် ပေါ့စတစ်ပေါ်လိမ့်မည်ဟု သူက ယုံကြည်နေသည်။ သူ့တွင် ပြင်းထန်သည့် လက္ခဏာများတော့ မပေါ်၊ အနံ့မပျောက်၊ အသက်ရှူမကျပ်။ ညနေပိုင်းတွင် ရလဒ်ထွက်လာတော့ စေတနာ့ဝန်ထမ်းဆရာမက လာပြောသည်။ ဦးသန်းမြင့်လွင် အပေါ်ဆုံးထပ်ကို ပြောင်းပါတဲ့။ အစ်ကိုသည် ခြေလှမ်းမမှန်၊ ယိမ်းယိုင်နေသည်။ ဖြူဖျော့နေသည်။ “ဘာမှမဖြစ်ဘူး ကိုလေး။ ၁၁ ရက်ပဲ တောင့်ခံလိုက်။ ပြီးရင် မိသားစုနဲ့ ပြန်ဆုံရမှာပါ”။

ကျနော်၏ ဘေးခုတင် အစ်ကို၏ နေရာသည် လစ်လပ်သွားသည်။ ကျနော်သည် လန့်လန့်နိုးနေသည်။ နောက်မှီကျိုးပြတ်နေသော ကုလားထိုင်ကိုလည်းကောင်း၊ ဘေးက ကျနော့်အစ်ကို အိပ်ခဲ့သည့် ခုတင်အလွတ်ကိုလည်းကောင်း ထင်ယောင် မြင်ယောင်ဖြစ်နေသည်။ အပေါ်ထပ်က ကျနော်အပါအဝင် မိသားစုအားလုံး နက်ဂတစ်အဖြေထွက်သည်။ အစ်ကိုတစ်ယောက်သာ ပေါ့စတစ်ဖြစ်သည်။ ပြတင်းပေါက်က အဘိုးအိုသည်လည်း ၁၁ရက်ကာလကို ကြံ့ကြံ့ခံ လွန်မြောက်၍ အိမ်သို့ ပြန်လာတော့မည်။ မျှော်လင့်ချက်သည် တစ်ဖက်က အပေါင်းပြ၍ တစ်ဖက်က အနုတ်ပြနေသည်။ အစ်ကိုအတွက် စိတ်မအေးရသည့်ကြားမှပင် ပြတင်းပေါက်က အဘိုးအို အိမ်ပြန်လာနိုင်ပြီဆိုတော့ ကျနော်တို့ ပျော်ကြရသည်။ အပျော်သည် လွတ်လွတ်ကျွတ်ကျွတ် clean sheet တော့ မဟုတ်သေး။ သို့ရာတွင် ကံကြမ္မာတစ်ခုတည်းအောက်တွင် ကျရောက်နေသူများကို ဆိုက်ကားဆရာ၊ ကုန်ထမ်းသမား၊ ကဗျာဆရာ အတန်းအစားမရွေး တစ်သားတည်းစည်းနှောင်ပေးမည့် အကြောင်းသည် ပေါ်ပေါက်လာပါသည်။ စေတနာ့ဝန်ထမ်း ဘော်ဒါကြီးက အစ်ကိုတို့ သီချင်းတစ်ပုဒ်လောက် ဆိုပေးပါတဲ့။ ကျူဝင်နေတဲ့လူတွေ စိတ်ခွန်အားတက်အောင် ဝိုင်ဝိုင်းရဲ့ ဖြေသိမ့်လိုက်ကို အသံကျယ်နိုင်သမျှ ကျယ်ကျယ် ဝိုင်းအော်ပေးကြပါတဲ့။ ကျနော်တို့အားလုံး အဆောင်ရှေ့ လောဘီဧရိယာတွင် တန်းစီ ရပ်လိုက်ကြသည်။

“ အားလုံး ပြီးဆုံးသွားတော့ ရင်တစ်ခုလုံး ကြေသွားလား….

ကိုယ်ချင်းစာပါတယ်………အိုသူငယ်ချင်း သိပ်မဆန်းဘူး

ရှေ့ဆက်ပြီးတော့ တွေ့ကြရမှာပဲ ဆုံးရှုံးခြင်းက တို့တွေ ပြေးမလွတ်နိုင်”

တစ်ခါက ဆယ်တန်းအောင်ပြီးစ လတ်ဆတ်သစ်လွင်သော အသံဖြင့် အဆောင်ရှေ့ သီချင်းအော်ဆိုခဲ့သော လူငယ်လေးသည် ယခု အဖေက ကိုဗစ်ရောဂါကို ခုခံဖြတ်ကျော်၍ အိမ်သို့ ပြန်လာနေပြီး အစ်ကိုက ကုသရေးစင်တာသို့ သွားနေသည့် ခြေချုပ်စောင့်ကြည့်ခံ သံသယလူနာတစ်ယောက်အနေနှင့် စိတ်ခွန်အားဖြည့်သီချင်းကို အကျယ်ဆုံး သီဆိုရင်း လောကဓံကို ထီမထင်သည်မဟုတ်ရင်သော်မှ အတွင်းအင်အားဖြင့် ညှစ်ထုတ်ရင်ဆိုင်နေလေပြီ။ သူသည် ဆိုက်ကားသမား၊ ကုန်ထမ်းသမားများလို သူလိုကိုယ်လို ခြေချုပ်စောင့်ကြည့်ခံ ကဗျာဆရာတစ်ယောက်။ သူတို့အားလုံး နှာခေါင်းစည်းများကို မေးစေ့ ချိတ်ထားလိုက်ကြသည်။ သူတို့က သူ့လက်ထဲကို ဂီတာ ထည့်ပေးလိုက်သည်။ တကယ်တော့ သူသည် ဂီတာကို ကျွမ်းကျွမ်းကျင်ကျင် တီးတတ်သည်မဟုတ်ပါ။ ယခုအချိန်အထိ ကော့များကို အလွတ်ရနေသေးသည့် သီချင်းတစ်ပုဒ်တော့ သူ့မှာ ရှိနေပါသည်။ ဖြစ်ပွားနေဆဲ အကျပ်အတည်းထဲတွင် လောကဓံတရားကို တစ်ဆစ်တစ်ပိုင်း ဖြတ်သန်းလာခဲ့သူတစ်ယောက်၊ အားလုံးပြီးဆုံးသွားပြီလား သူမသိ၊ အဖေက အိမ်သို့ ပြန်လာနေပြီ၊ အစ်ကိုက ပေါ့စတစ်ပေါ်၍ ကုသရေးစင်တာသို့ သွားနေပြီ၊ သူတို့မိသားစု မနက်ဖြန်မနက်ဆိုလျှင် အိမ်သို့ ပြန်ရမည်။ ရဲစည်း ကြိုးဝါကြီး ပိတ်တားထားသော အိမ်သည် သူတို့ကို စောင့်မျှော်နေပြီ၊ အိမ်နီးနားချင်းများသည် အိမ်အဝင် လမ်းဘေးတစ်ဖက်တစ်ချက်မှ လက်ခုပ်လက်ဝါးတီး၍ ကြိုဆိုကြဦးမည်။ ပြတင်းပေါက်က အဘိုးအိုသည်လည်း ပြတင်းပေါက်ကို မျက်နှာမူ၍ သူတို့ ပြန်အလာကို လမ်းမဆီ မျှော်ငေးနေလိမ့်မည်။ မည်သို့ဆိုစေ ကွေကွင်းခြင်းများ၊ ဖယ်ကြဉ်ခံရမှုများ၊ အထီးကျန်မှုများနှင့် ရင်နင့်ဖွယ်ဇာတ်လမ်းတစ်ပုဒ်သည် ပျော်ရွှင်ဖွယ်အဆုံးသတ်ရှိနိုင်သေးသည်ဟု သူ ယုံကြည်နိုင်လာသည်။ အဲဒီတော့လည်း တစ်ခါက အဆောင်ညများတွင် အဆောင်သူလေးများက နှစ်ခြိုက်အားပေးခဲ့ကြသည့် သီချင်းကိုပင် ပျော်လည်းပျော်ရွှင် နာလည်းနာကျင်ခဲ့ဖူးပြီဖြစ်သော်လည်း ခံစားချက်ကို မစွန့်လွှတ်နိုင်သေးသော နှလုံးသားဖြင့် ပြန်လည် သီဆိုမိလေသည်။

“ ဆည်းလည်းလေးများ ပြတဲ့ တရားသံကို

စမ်းချောင်းကလေးတို့ ဇွဲနဲ့ အားမာန်နဲ့

ပေါင်းစပ်ပြီး ကျင့်ခဲ့ရင်

အေးငြိမ်းတဲ့ သစ်ရိပ်မှာ

စွန့်လွှတ်မှုနဲ့ ခွင့်လွှတ်စဉ်……ငြိမ်းသွားလိမ့်မယ်တဲ့” ။

***

အောက်တိုဘာ ၃၀၊ ၂၀၂၀။