လက်ဖျံမှာ တက်တူးနဲ့ တစ်ချိန်တုန်းက ကလေးတွေ  

ကြမ်းကြားထဲ ကျွံကျသွားတဲ့ ကျောက်တံလေးကို ငုံ့ကြည့်လိုက်တော့ အဲဒီ ကျောက်တံလေးဘေးမှာလည်း ပြုတ်ကျဖူးခဲ့တဲ့ အခြားကျောက်တံကလေးတွေ။ ဒိုးပစ်တမ်းကစားတာ သတိရပြီး ကြိမ်လုံးနဲ့အရိုက်ခံရတာ သတိမရချင်လို့ ဘယ်ဖြစ်ပါ့မလဲ။ မညီမညာ ဝလုံးလေးတွေ ကျောက်သင်ပုန်းနဲ့အပြည့်ရေးဖူးတယ်။ အခုရေးပြီး ခဏနေတော့ ပြန်ဖျက် ကကြီးလည်း ဒီထဲ၊ ခခွေးလည်း ဒီထဲပဲ။ ရေးလိုက်ဖျက်လိုက်နဲ့ ကျောက်သင်ပုန်းလေးဟာ အစက နက်ပြာပြာ၊ ရေးပြီး ဖျက်တာများတဲ့အခါ အသားတွေဖြူဖွေးလို့။ နမောတဿသုံးကြိမ်ဆို ဆီမီး ပန်း ရေချမ်း ကပ်လှူကန်တော့ချိုး ဆိုပြီးမှ လွယ်အိတ်ထဲက သင်ပုန်းကြီးစာအုပ်ကို ထုတ်ရတယ်။ မနက်ခင်းဟာ အုန်းမောင်းခေါက်သံနဲ့၊ ကြေးစည်သံတလွင်လွင်နဲ့။ ကျောင်းဆင်းလည်း အိမ်မပြန်ရဘူး။ သောက်ရေအိုးဖြည့်ရတယ်။ ကုဋီဆေးရတယ်။ ကျောင်းဝင်းထဲ တံမြက်စည်း လှဲရတယ်။ ပြီးတော့ သီးသီးပင်တွေအောက် ကြွေကျနေတဲ့သီးသီးတွေကောက်ပြီး ခြင်းတောင်းကြီးနဲ့ထည့်၊ မနိုင်ရင်ကာ ထမ်းမပြီး ကျက်သရေခန်းထဲ သွားထား။ အလုံးကောင်း အသားကျစ်ကျစ် တစ်လုံးတော့ ဆရာတော်မမြင်အောင် ခါးပုံစထဲတော့ ထည့်ဖွက်လိုက်တာပဲ။ ဆရာတော်မိသွားရင်လည်း ကြိမ်လုံးပဲ။ အရိုးရှည်တယ်။ အဖျားကော့တယ်။ အားပါရင် အသားလန်ထွက်မတတ် အဆော်ခံရမှာပဲ။ ဒါလည်း ခိုးစားခဲ့ကြတာပဲ။ ငါတို့က ကလေးတွေ။

ဘုရားဝင်းထဲက အုတ်တံတိုင်းဘေးမှာ အလေ့ကျပေါက်နေတဲ့ ဗျောက်သီးလေးတွေ ရှိတယ်။ စိမ်းစိုနေတဲ့ ဗျောက်သီးဟာ ဘယ်တော့မှ အသံမအောင်ဘူးဆိုတာ ဘယ်သူမှ မသင်ရဘဲ ငါတို့သိခဲ့တယ်။ ခြောက်သွေ့တဲ့ ဗျောက်သီး တွေကို အညှာမပါအောင် ဖြုတ်ခူး၊ ပြီးတော့ ရေကန်ထဲကို ပစ်ချ။ ခြောက်သွေ့တဲ့ ဗျောက်သီးတွေဟာ အသံကျယ်လောင်စွာမြည်တယ်။ နောက် ပေါက်ကွဲပြီး ဗျောက်သီးဆံတွေဟာ ရေကန်ထဲမှာ ပြန့်ကျဲလို့။ ဒါကိုပဲ ကြည့်ပြီး ငါတို့ပျော်ခဲ့ကြတာပဲ။ 

“ဆွမ်းအုပ်နီနီအမေရွက်လို့ နက်ဖြန်မနက် ကျောင်းတက်မယ်၊ မောင်လည်းလိုက်မယ် ချန်မထားနဲ့ အမေသွားတော့ ပျင်းလှတယ်၊ ကျောင်းကြီးပေါ်မှာ မောင်ငယ်ဆော့တော့၊ ဘုန်းကြီးအော့လို့ ရိုက်လိမ့်မယ်၊ မောင်မဆော့ပေါင် စိပ်ပုတီးနဲ့ ဘုန်းတော်ကြီးလိုနေပါ့မယ်”။

နှုတ်တိုက်ရနေတဲ့ ကဗျာလေးကို ရွတ်ပြီး ကျောင်းကြီးအောက်မှာ ငါတို့ ကစားခဲ့ကြ။ ကျောင်းအောက်က သဲထူထူလေးတွေမှာ ဝဲပုံစံလေးတွေကို လိုက်ရှာတယ်။ ဝဲကတော့ပုံ သံအိမ်လေးတွေတွေ့ရင် သေချာပြီ။ အဲဒီသဲအိမ်လေးတွေထဲမှာ မှုတ်ကောင်လေးတွေရှိတယ်။ အဲဒီဝဲကတော့ပုံ သဲအိမ်လေးတွေကို လေနဲ့ ဖြည်းဖြည်းဖြေးလေးမှုတ်လိုက်ရင် အဲဒီပိုးကောင်နီနီလေးတွေ ပေါ်လာတယ်။ အဲဒီပိုးကောင်နီနီလေးတွေဟာ သဲမှုန်လေးတွေကို အိမ်ဆောက်နေကြတာ။ ငါတို့လေနဲ့ မှုတ်လိုက်လို့ သူ့အိမ်လေး ပျက်သွားတဲ့အခါ နောက်ထပ်သဲအိမ်ကလေး သူပြန်ဆောက်တာကြည့်ပြီး ငါတို့ကြည်နူးခဲ့တာပဲ။ အခုထိလည်း အဲဒီပိုးကောင်နီနီလေးကို ငါသတိရနေဆဲ။ သူ့မှာ နာမည်ရှိကောင်းရှိပေမယ့် ငါတို့ လေနဲ့မှုတ်မှ ထွက်လာတဲ့ ပိုးကောင်းလေးမို့ မှုတ်ကောင်လို့ပဲ ငါ ဆက်ခေါ်နေချင်ဆဲပဲ။ ငါတို့က ကလေးတွေလေ။

တစ်ခါတလေ ငါတို့ကျောင်းကို နိုင်ငံခြားသားကြီးတွေ လာလည်တယ်။ သူတို့လက်ထဲမှာ ချက်ချင်းရိုက်ပြီး ချက်ချင်းဓာတ်ပုံထွက်တတ်တဲ့ ကင်မရာလေးတွေနဲ့။ သူတို့နဲ့တွေ့ရင် နားမလည်ပေမယ့် နှုတ်တိုက်ကျက်ထားတဲ့ စကားက “Where are you come from”။ အဲဒါပြီးရင် သူဘာပြောပြော ပြန်ပြောဖို့က “Oh Beautiful Country” ။ ဒါပဲ။ ဒါပြောပြီးရင် သူတို့က ငါတို့ကို ချိုချဉ်တွေ ထုတ်ကျွေးတော့မှာ၊ သူတို့ နိုင်ငံက ပါလာတဲ့ ဘောလ်ပန်လှလှလေးတွ ပေးတော့မှာ။ ကိုရင်ကြီးတွေဟာ ငါတို့ကို အမြဲစောင့်ကြည့်နေကြတယ်။ ငါတို့လက်ထဲ ဘောလ်ပန်လှလှလေးတွေ ကိုင်လာရင် ငှက်ပျောသီးနဲ့ လာလဲယူတယ်။ မုန့်ဆီကြော်တွေ ပေါက်ပေါက်ဆုပ်တွေနဲ့ လဲယူတယ်။ တစ်ခါတလေ ကိတ်မုန့် ဝါဝါလေးတွေတောင် ပါရဲ့။ နိုင်ငံခြားသားကြီးတွေက ငါတို့ကို ကျောင်းနံရံဘေးတွေမှာ မှီပြီး ဓာတ်ပုံရိုက်ပေးကြတယ်။ ဘုန်းကြီးကျောင်းမျက်နှာပေါ်က ကနုတ်ပန်းတွေကို သူတို့သဘောကျကြတယ်။ တစ်ချိန်တုန်းကတော့ ဘုရင်မင်းမြတ် ကိုးကွယ်တဲ့ ဘုန်းကြီးကျောင်းမို့ ရွှေရောင်ဝင်းဝင်း မီးဝင်းပြောင်ပြောင် ရှိခဲ့မှာမှန်ပေမယ့် အခုတော့ ရေနံချေး အထပ်ထပ်နဲ့ မှိုင်းဝနေတဲ့ သစ်လုံးတိုင်တွေပေါ့။ ငါတို့အင်္ကျီတွေဟာ အမြဲတမ်းရေနံချေး ဗရပွနဲ့။ အိမ်ပြန်ရောက်တိုင်း အဆူခံရတာ။ အဲဒီတုန်းက အီလန်ဆပ်ပြာမှုန့်တွေ မပေါ်သေးတော့ အမေဟာ သမဆိုင်က ထုတ်ပေးတဲ့ ရွှေဝါဆပ်ပြာတွေနဲ့ လက်တွေညောင်းနေအောင် လျှော်ရတာပေါ့။ ငါတို့ကလည်း ငါတို့ပဲ။ မညစ်မပေဘဲ ပြန်လာတဲ့ရက်ကို မရှိအောင် အဆော့သန်ခဲ့ကြတာ။ ငါတို့က  ကလေးတွေလေ။

ဘုန်းကြီးကျောင်းဝင်းမြောက်ဖျားမှာ သီးသီးပင်တွေကြားမှာ ငါတို့ စစ်တိုက်တမ်းကစားခဲ့ကြတယ်။ ဘုရားဝင်း အုတ်တံတိုင်းပေါ် တက်ထိုင်ပြီး ကျောက်လမ်းမထက်က ချက်ဗလက်ကားအိုကြီးတွေ တရွေ့ရွေ့သွားနေတာကို ငေးကြည့်ကြတယ်။ သီတင်းကျွတ်လပြည့်ဆိုရင် ဒီကျောက်လမ်းမကြီးမှာ ပေါင်းမိုးတပ်လှည်းတွေ ပြည့်လို့၊ တအီအီ တကျီကျီမြည်လို့ပေါ့။ ပျော်စရာအကောင်းဆုံးက သီတင်းကျွတ်လပြည့်ပဲ။ အမေတို့ ကြီးကြီးတို့ ဥပုသ်သီလစောင့်ပြီး ဘုန်းကြီးကျောင်းမှာ နေ့ခင်း တစ်ရေးတစ်မောအိပ်ပြီဆိုတာနဲ့ ငါတို့က ဘုရားကျောင်းဝင်းအုတ်တံတိုင်းပေါ်က ခုန်ကျော်ချပြီး ပွဲစျေးတန်းကို သွားကြတာ။ အကြိုက်ဆုံးက နေ့ခင်းပြတဲ့ စိန်လက်ထိုးရုပ်ပဲ။ အကြိုက်ဆုံးပြကွက်က “ဒိုးရတော့မယ် အချစ်ရယ် နှုတ်ဆက်ခဲ့ပါတယ် ကိုယ်တကယ်မခံစားနိုင်ဘူး အချစ်ရယ်”။ သိတယ်မဟုတ်လား။ “ကိုကျော်လေ ကိုကျော်”။ ကိုကျော်က အဲဒီသီချင်းဆိုပြီးတာနဲ့ ဆိုင်ကယ်ပေါ် တက်ခွပြီး လီဗာကို တဗျင်းဗျင်းနဲ့ အပြင်းဆုံးပုတ်ပြီး မောင်းထွက်သွားတာ။ မီးခိုးတွေဆိုတာလေ စင်ပေါ်တင်မကဘူး။ စင်ရှေ့က မော့ကြည့်နေတဲ့ ငါတို့မျက်လုံးတွေတောင် စပ်တယ်။ လက်ထိုးရုပ်ပွဲသာဆိုတယ်။ တကယ့်ဇာတ်ပွဲကြီးလိုပဲ။ အပျိုတော်ခန်း၊ စတိတ်ရှိုး၊ ပြဇာတ်၊ နောက်ပိုင်းဇာတ်နဲ့။ ငါတို့ကတော့ စတိတ်ရှိုးပြီးတာနဲ့ ရုံထဲက ထွက်တာပဲ။ ပြီးတော့ ထူးထူးဆန်းဆန်း ခေါင်းနှစ်လုံးမြွေကြီးကို ကြည့်တယ်။ ထူးထူးခြားခြား ပန်းကန်ပြားထဲက ခေါင်းပြတ်ကောင်မလေးစကားပြောတာ ရေသောက်တာ ဆေးလိပ်သောက်ပြတာတွေ ကြည့်တယ်။ ဒီလောက်ဆိုရင် အမေပေးတဲ့ မုန့်ဖိုးကုန်ပြီ။ ဒါလည်း ငါတို့က ပွဲစျေးတန်းကပြန်ဖို့ စိတ်မကုန်သေး။ ပိုက်ဆံမပေးရဘဲ အလကားကြည့်လို့ရတဲ့ ပြပွဲတွေရှိတဲ့နေရာ ငါတို့သိတယ်။ ငါတို့က ကလေးတွေလေ။

တုံချန်တုံချန် နဲ့ လင်းကွင်းတစ်ခြမ်းကို တုတ်နဲ့ ရိုက်တဲ့အသံကြားတာနဲ့ အဲဒီနေရာကို ငါတို့ပြေးတာပဲ။ ဒါဆို မျက်လှည့်ပြတော့မှာ ငါတို့သိတယ်။ မျက်လှည့်ဆရာဟာ လက်ညှိုးလုံးလောက် တုတ်တဲ့ ကြိုးကို ဓားနဲ့ ဖြတ်တယ်။ ပြီးတော့ ပြန်ဆက်ပြတယ်။ နောက် အဲဒီကြိုးကိုပဲ ထန်းခေါက်ဖာထဲ ခွေထည့်လိုက်တယ်။ ဒီကြိုးကို မြွေဖြစ်အောင် သူ လုပ်ပြတော့မှာ။ မျက်လှည့်ဆရာဟာ ငါတို့ကို မကြာခဏ နောက်ဆုတ်ဖို့ ပြောတယ်။ သူစည်းသားထားတဲ့ စည်းဝိုင်းထဲလည်း မဝင်ဖို့ ပြောသေးတယ်။ ငါတို့ဟာ သူသားထားတဲ့စည်းကို သူမမြင်အောင် ပုဆိုးနဲ့ ကာကာပြီး ဖျက်ပစ်တယ်။ ပြီးရင် ရှေ့ကို တိုးကြည့်တယ်။ ငါတို့က ကြိုးက ဖြစ်သွားတဲ့ မြွေကို ကြည့်ချင်တာ။ မျက်လှည့်ဆရာဟာ သံကွင်း သုံးကွင်းကို ဆက်ပြတယ်။ ဆက်ကြောင်းရာ မရှိတဲ့ သံကွင်းတွေဟာ တစ်ကွင်းထဲ တစ်ကွင်းဝင်ပြီး ချိတ်ဆက်လို့။ အံ့သြစရာပဲ။ ပြီးတော့ မျက်လှည့်ဆရာဟာ ဖဲချပ်တွေကို ငါတို့ကို ပြတယ်။ သူ့ဖဲချပ်တွေဟာ ဂျိုကာတွေချည်းပဲ ဖြစ်နေတယ်။ ဖဲပွင့်တွေ ဘယ်ရောက်သွားလည်း ငါတို့ မသိဘူး။ ဂျိုကာတွေချည်းပဲနဲ့တော့ ငါတို့ကစားတတ်တဲ့ ကိုးမီး၊ ဘူကြီးကစားလို့ မရဘူး။ မျက်လှည့်ဆရာရဲ့ တပည့်ဟာ လင်းကွင်းကို တုတ်နဲ့ တီးလိုက်၊ ဘင်ခရာကို တဒုန်းဒုန်းထုလိုက်၊ သူ့ဆရာကို အရိပ်တကြည့်ကြည့်နဲ့ နေတယ်။ ငါတို့က ကြိုးကနေ ဖြစ်သွားမယ့် မြွေကို ကြည့်ချင်လှပြီ။ နေက ဝင်တော့မယ်။ မှောင်ရီပျိုးစပြုပြီ။ အမေတို့လည်း တစ်ရေးနိုးလောက်ပြီ။ ငါတို့က ပြန်ရတော့မယ်။ ကြိုးက မြွေမဖြစ်သေးဘူးလား။ ထန်းခေါက်ဖာကို ခဲနဲ့ ပစ်ပေါက်လိုက်တယ်။ ဘင်ခရာသံရပ်သွားတယ်။ မျက်လှည့်ဆရာက ငါတို့ဆီ ပြေးလာတယ်။ ငါတို့လည်း မျက်လှည့်ဝိုင်းကနေ ထွက်ပြေးလာတယ်။ ငါတို့က ကလေးတွေ။

သီတင်းကျွတ်ပွဲစျေးတန်းမှာ ငါတို့ကို ဆွဲဆောင်နေတဲ့ နောက်ထပ်ဆိုင်လေးတွေ ရှိသေးတယ်။ ဂျီထိုးတဲ့ ဆိုင်ခန်းလေးတွေပေါ့။ အဲဒီဆိုင်ခန်းရှေ့မှာ ချိတ်ထားတဲ့ ဓာတ်ပုံတွေထဲမှာ ချစ်၊ သတ္တိ၊ ဇွဲ၊ ကျော်၊ ဇော်၊ မော် စတဲ့စာလုံးလေးတွေ ထိုးပြထားတယ်။ ပြီးတော့ ဇာမဏီငှက်ပုံတွေ၊ နဂါးပုံတွေ၊ ကနုတ်ပန်းတွေ၊ ငါတို့မဖတ်တတ်တဲ့ အင်္ဂလိပ်စာလုံးတွေ၊ Love တော့ ငါတို့သိတယ်။ တစ်နေ့ကျ ငါတို့ အဲဒီဂျီထိုးဆိုင်ရှေ့က ဖြတ်အသွား၊ ကျောပြင်မှာ ဘီလူးရုပ်ကြီးထိုးနေတဲ့ လူကြီးတစ်ယောက်ကို တွေ့လို့ ငါတို့ ဝင်ငေးကြည့်ကြတယ်။ ဂျီထိုးပေးနေတဲ့ လူကြီးက ငါတို့ကို သိပ်မနှစ်မြို့ပေမယ့် ဂျီထိုးခံနေတဲ့ လူကြီးက ငါတို့ကို ချစ်ခင်ဟန် ပြတယ်။ ပြီးတော့ ဟေ့ကောင်တွေ မင်းတို့ ဂျီထိုးချင်လားလို့ မေးတယ်။ ငါတို့က ချက်ချင်းငြင်းလိုက်တော့ အဲဒီလူကြီးက တဟားဟားရယ်တယ်။ ဒီလူကြီး အဲဒီလို ရယ်တော့ ကျွန်တော်ဘာဖြစ်မှန်းမသိဘူး။ ရှက်သွားတာလား၊ မခံချင်တာလား တစ်ခုခုဖြစ်မယ်။ ဒါနဲ့ ထိုးမယ်ဗျာဆိုပြီး ငါ့ လက်ဖျံကို ပေးလိုက်တယ်။ ဂျီထိုးတဲ့ လူကြီးက ဘီလူးပုံထိုးနေရာကနေ ငါ့လက်ဖျံကို ကိုင်ပြီး ဘာထိုးမလဲမေးတယ်။ “ချစ်” တို့၊ “ဇွဲ”တို့၊ “သတ္တိ” တို့တော့ မထိုးချင်ဘူ။ “ကျော်”လို့ ထိုးပေးဗျာ လို့ ပြောလိုက်တယ်။ ဒီလိုနဲ့ အိမ်ပြန်ရောက်တာနဲ့ လက်ရှည်အင်္ကျီကို အမြန်လဲတယ်။ အမေနဲ့ အဖေကတော့ သတိမထားမိဘူး။ မိုးအကုန်ဆောင်းအကူးကာလလေးဆိုတော့ အချမ်းဓာတ်က ဝင်စပြုနေပြီဆိုတော့ ငါလည်း အမြဲတမ်းလက်ရှည်နဲ့။ တစ်ရက်ကျတော့ ကံဆိုးစွာ ညှော်မိပြီး ငါ့လက်က ဂျီထိုးထားတဲ့ နေရာ ရောင်ပြီး ဖျားပါလေရော့။ အဲဒီတော့မှ အဖေနဲ့ အမေက သိပြီး ဆူတယ်။ သူတို့လည်း ဆူရုံပဲ တတ်နိုင်တာပဲလေ။ ပြန်ဖျက်လို့လည်း မရတော့ဘူး။ အဲဒီ”ကျော်”ဆိုတဲ့ စာလုံးလည်း ငါ့ရဲ့ ညာလက်ဖျံမှာ အခုထိ ထင်းနေတုန်းပဲ။ ဘဝမှာ ပြန်ဖျက်လို့ မရတဲ့ အမှားတော့ ပြန်ဖျက်လို့မရတော့တဲ့ အမှန်လည်း ရှိတယ်ဆိုတာ ငါသိလိုက်တယ်။ သဝေထိုး ကကြီးယပင့် ရေးချ ရှေ့ထိုး ကျော်။ မှန်ပါတယ်။ ငါတို့က ကလေးတွေလေ။

ငါတို့လို့သာ ရေးနေတာ။ တကယ်တမ်း အဲ့ဒီတုန်းက အတူတူသွားခဲ့ကြတဲ့ ငယ်သူငယ်ချင်းတွေ အခု ပြန်မတွေ့ရတော့တာ ကြာပြီ။ ဟိုကောင် အောင်ကြီးဆိုရင် သေပြီ။ အထက်တန်းမတက်တော့ဘဲ ပန်းထိမ်သင်မယ်ဆိုပြီး ကျောင်းထွက်သွားတယ်။ အိမ်ထောင်ကျတာ စောတယ်။ အရက်တွေ တအားသောက်ပြီး သေတယ်။ ဗိုလ်ကာတွန်းဆိုရင် ငါ့ထက်ကြီးတယ်။ ဒါပေမယ့် ငါတို့က ရွယ်တူပဲ။ မင်းနဲ့ ငါနဲ့ ပြောတယ်။ ဒီကောင်လည်း အခု ဘယ်ရောက်နေမှန်းကို မသိတော့။ ပေါက်စဆိုတဲ့ ကောင်ကတော့ ပေါက်စမဟုတ်တော့ဘူး။ ပေါက်စီရောင်းပြီး ကြီးပွားနေတယ် ကြားတာပဲ။ ငါ့နာမည်က ငယ်ငယ်က သူငယ်ချင်းတွေ ခေါ်တာ။ ကြောင်ချီး တဲ့။ ငါ့အိမ်နာမည်က နောင်ကြီးအိုင်။ နောင်ကြီးအိုင်ဆိုတာ အရာတော်မြို့ဘက်က ရွာနာမည်။ အဖေနဲ့အမေက အဲဒီရွာကို ခိုးပြေးကြတာ။ လူကြီးတွေ သဘောမတူလို့လားဆိုတော့ အဲဒီလိုလည်း မဟုတ်ဘူး။ တခြားသူငယ်ချင်းစုံတွဲနှစ်ယောက်က ခိုးပြေးကြလို့ သူတို့လည်း အတူတူခိုးပြေးဖြစ်ကြတာ။ ဆိုတော့ ငါမွေးတော့ ငါ့နာမည်က အဲဒီရွာနာမည်ကို ပေးလိုက်ကြတာ။ ဒါကိုပဲ သူငယ်ချင်းတွေက ကာရန်နဘေတွေနဲ့ “မင်းက နောင်ကြီးအိုင်ဆိုတော့ ကြောင်ချီးကိုင်” ဆိုပြီး စရင်းနဲ့ ကြောင်ချီး ဖြစ်သွားတာ။ အခုတော့ ကြောင်ချီးလို့ ခေါ်တတ်တဲ့ သူငယ်ချင်းတွေလည်း မရှိတော့ဘူး။ မျက်နှာချင်းဆိုင်တွေ့ရင်တောင် သူစိမ်းတွေကို နာမည်ရှေ့မှာ “ကို” တပ်ခေါ်ကြဦးမလား မသိ။ ငါတို့လေ ရေမကူးရလို့ ရေးထားတဲ့ နန်းရှေ့ရေနီမြောင်းထဲ ရေခိုးကူးကြတယ်။ ကျုံးအရှေ့ဘက် ဘုန်းကြီးကျောင်းထဲက ကျောင်းဝင်းအပြင်ထွက်နေတဲ့ သရက်သီးတွေကို ဖိနပ်နဲ့ ပစ်ထုပြီး ခိုးခူးခဲ့ကြတယ်။ ကျုံးအရှေ့ဘက်မြို့ရိုးကို ခဲရာခဲဆစ်ကျော်တက်ပြီး ဒိုဘီကန်လို့ခေါ်တဲ့ အဝတ်လျှော်ကန်ထဲ ရေသွားကူးကြတယ်။ မန္တလေးမြို့ရဲ့ လေးပြင်လေးရပ်ဘုရားပွဲတွေကို အရောက်သွား။ အငြိမ့်ကို သန်းခေါင်ထိ ကြည့်ကြ၊ တံခါးပိတ်ထားတဲ့ ကိုယ့်အိမ်ကိုယ် ခိုးဝင်ခဲ့ကြ။ တန်ဆောင်တိုင်ဆိုရင် BMX စက်ဘီးသုံးယောက်စီးပြီး တစ်မြို့ပတ် သံပုံးရိုက်ခဲ့တာ လွမ်းတယ်။ သြော် အဲဒီတုန်းက ငါတို့က ကလေးတွေ။

အခု ပြန်တွေးကြည့်တော့ ကြမ်းကြားထဲ ကျောက်တံပြုတ်ကျတာ ငါတစ်ယောက်တည်း မဟုတ်ဘူးဆိုတာ ပြန်တွေးမိတယ်။ ငွေစကြေးစလေး ရွှင်နေတဲ့အခါ “ငါက ကိုကျော်ကွ” ဆိုပြီး ဆိုင်ကယ်ကို ဝူးခနဲ မောင်းထွက်ခဲ့ဖူးသလို ငွေစကြေးစတွေ ပြတ်လပ်တဲ့အခါကျတော့လည်း ထန်းခေါက်ဖာထဲက ထွက်လာမယ့် မြွေကို မျှော်ရသလို မျက်လှည့်ဝိုင်းထဲ ဝင်ထိုင်မိတဲ့ နေ့စွဲတွေ ရှိခဲ့တာပါပဲ။ ကိုယ့်ခေါင်းပေါ်က ဆံပင်ဖြူကို ကိုယ်တိုင်မြင်ဖူးပြီ။ နဖူးပေါ်က အရေးအကြောင်းတွေက ပိုပြီး ထင်ရှားလာခဲ့ပြီ။ မှန်သည်ဖြစ်စေ မှားသည်ဖြစ်စေ ပြန်ဖျက်ပစ်လို့မရတဲ့ သမိုင်းမှာ ငါတို့ဟာ ကလေးတွေ မဟုတ်တော့ဘူးလို့ သံဝေဂလည်း ရမိတယ်။ တစ်ခါတစ်ခါ ဘဝကို လက်ဖျံရိုးပေါ် ထည့်ရေးပြီး လက်ရှည်အင်္ကျီနဲ့ ဖုံးထားချင်တယ်။ တစ်ခါတစ်ခါကျတော့လည်း ပုဆိုးလေးနဲ့ ကာပြီး စည်းသားထားတဲ့ စည်းမျဉ်းတွေကို ခြေထောက်နဲ့ ပွတ်ပြီး ဖျက်ပစ်လိုက်ချင်တယ်။ ငါတို့ဟာ ကလေးတွေလို့ ပြန်ပြောလို့မရတာ တစ်ခုပါပဲ။ အတိတ်ဟာ ပစ္စုပ္ပန်အယောင်ဆောင်ပြီး ငါတို့ရှေ့ကို မကြာခဏရောက်ရောက်လာတတ်တယ်။ ငါးစာကိုသာ မြင်ပြီး ငါးမျှားချိတ်ကို မမြင်တဲ့ ငါးတွေလို နားထဲမှာ တုံချန် တုံချန် ဆိုတဲ့ အသံကြားရင် ပြေးကြည့်ချင်နေတုန်းပဲ။ ကိုယ့်တစ်ကိုယ်ရေ ပျော်ရွှင်မှုကိုသာ မြင်ပြီး ပျက်စီးသွားတတ်တဲ့အရာတွေကို မမြင်တတ်တဲ့ မှုတ်ကောင်ရှာသူတွေကြားထဲမှာ ငါတို့က မှုတ်ကောင် ဖြစ်လိုက်၊ မှုတ်ကောင်ရှာဖွေသူ ဖြစ်လိုက်။ မညီမညာနဲ့ ရေးထားတဲ့ ဝလုံးတွေလည်း အခုတော့ ကြေမွသွားတဲ့ ကျောက်သင်ပုန်းနဲ့အတူ တစ်စစီဖြစ်လို့။ 

သြော် တစ်ချိန်တုန်းကတော့ ငါတို့က ကလေးတွေ။

                                             ***

မင်းနဒီခ